...3 saat bekleyişin sonunda artık son uçuş vakti gelmişti.Bir sonraki hedef Duluth airporttu.Oraya vardıgımda birilerinin beni karşılayacagı bilgisinin verdigi rahatlıkla artık nefes alışlarım düzelmişti.Son uçagım Amerikadan beklentilerimin çok ötesinde resmen amiyane tabirle külüstür bir uçaktı.Ama büyük yorgunluk,uykusuzluk ve açlıgın verdigi güçsüzlükle uçagın bu durumu ile hiç ilgilenmiyordum.Tek istediğim bir an önce varmaktı.Yaklaşık 45 dakikalık uçuşun ardından Duluth airporta varmıştım.Artık burası havadan geldigim son noktaydı.Daha önce bahsettigim gibi birilerinin beni karşılayacagı söylenmişti.Lakin çıkış kapısından çıktıktan sonra kimseyi göremedim.Ufak bir telaşı üzerimden atarak Türkiye ile iletişime geçmeye çalışıyordum.Zaman farkını dogal olarak unutarak kimseye ulaşamadım kardeşim Yunus Emre dışında.Kardeş candır diye boşa dememişler :).Kendisiyle ufak bir selamlaşmanın ardından bana zaman farkını hatırlatarak Türkiyede saatin gece yarısından sonra 1 oldugunu söyledi.O an kendimi çaresiz hissetmiştim.Gelmem gereken noktadaydım lakin beklenen sonuç yoktu ortada.Yalnızdım.Havaalanının dışına çıkıp bir sigara içmek istedim ve bu sırada ne yapmam gerektigini düşünecektim.Aşagı indim cebimde kalan birkaç parlement sigaradan birini dudaklarımın arasında yuvarlayıp tam ateşlemeye hazırken büyük süpriz ile karşılaştım.Artık herhangi bir plan yapmak zorunda değildim.Çünkü tanıştıgım ilk Amerikalı Jason Wilkes ile karşılaştım.Heeey ARE YOU ERDEM? Sorusunun ardından ne kadar mutlu olduğumu anlatamam bile.Bu adama bir güzellik yapmam gerekiyordu :).Cebimde kalan birkaç parlementi kendisi ile paylaşmak oldukça güzel bir fikirdi.(By the way Thank you Jason WİLKES for everything).Jason ile birlikte önce restoranta gidip yemek yedik ve daha sonra Walmarta gidip birkaç haftalık alışveriş yaptıktan sonra çalışacağım ve 4 ay yaşayacagım bölgeye dogru yola çıktık.
Devamı gelecek.
Devamı gelecek.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder